Sənin unutduğun yerdəyəm. Hələ də qara, azacıq qıvrım, qısa saçlarını geriyə itələyən o dalğın baxışlı qadının maşınının pəncərəsinə baxıram. Az qala and içə bilərəm ki, orada səni görürəm. Üzbəüz oturmusan. Nə edəcəyini, nə deyəcəyini bilmirsən. Mənsə elə hey baxıram, baxıram. Avtomobil adi sürəti ilə gedir və mənim baxışlarım da pəncərəyə yapışmıs kimi sizi izləyir.
Tam mənə görə bir mənzərədir. Kənardan baxmaq. Görmək. Anlamaq. Hiss eləmək. Bundan o tərəfə az maraqlıdır. Əlbəttə, xoşbəxtlik də bundan o tərəfdədir. Bəlkə də, deyil. Yoxlamaq imkanından istifadə eləmək istəmirəm. Niyə? Bu sual məni qorxudur. Çünki bütün mümkün cavablardan başqa sanki mənim bilmədiyim, bilməkdən ehtiyat elədiyim başqa bir həqiqət var. Bu həqiqət mənim içərimdədir. Beynimin ən gizli qatlarından birində. Onu tapa bilsəm, bütün düzən dəyişəcək. Məsələ mənim bu düzənin dəyişməsini istəyib-istəməməyimdə deyil, ondan qorxmağımdadır. Qorxaqlara nifrət edirəm! Qorxularımdan qorxuram. Yaxşı, boynuma alıram, sükanı itirmək istəmirəm. Çünki sonra nəyin baş verəcəyini bilmirəm...
Qoy maşın getsin. Baxışlarımı çəkmək istəmirəm. Dəqiq bilirəm, onun içərisində mənim üçün hava və su kimi lazım olan nəsə var. Olmasa, qalmazdım. Sadəcə, o nəsənin nə olduğunu bilmirəm...
Qadın başını qaldırıb, bircə dəfə üzümə baxsa, başa düşəcək. Amma onun başı bədbəxt taleyi barədə kədərli düşüncələrə qarışıb. Bir az da ağlı... o söz.
Sən özünü itirmisən, hərdən cəsarətini toplayıb sözə başlamaq istəyirsən, arada rabitəsiz cümlələrlə danışırsan da. Qadın tam başa düşmür, sadəcə, mexaniki şəkildə cavab verir, onu danışdıran qürürudur, hər vəchlə vəziyyətinin yaxşı olmadığını gizləmək istəyir.
Sən kədərini və yüngülvari məyusluğunu ozünlə götürub düşəcəksən, o da öz malikanəsinə qayıdacaq. Bax məhz bu aralıqda hansınızın yanında olacağıma qərar verə bilmirəm...
Avtomobili saxlamayın. Yolda qalmaq istəyirəm. Sizinlə...
09.2018
(Konspirativ məqsədlərlə bir detalı dəyişdim, ikisini isə çıxardım orijinaldan)
