Çəkdiyin şəkillərə baxmaq maraqlıdı,
Çünki orada sən varsan.
Sən orada daha doğmasan,
daha sakitsən, rahatsan...
Mən şəkillərə sual verməyi xoşlayıram.
Onların susması məni incitmir -
daha çox cavab axtarmağa imkan verir.
Bu, xoşuma gəlir.
Elə bu barədə sərbəst, qafiyəli danışmaq da...
Çəkdiyin ağaclar qolunu qaldırıb göylərə:
Yaydı. Meyvəli budaqlar əyilib.
Payızdı. Saralmış yarpaqlar yerdədi.
Baxanlar bilmirlər bu nədi -
Onlarçın bu yalnız gözəl bir səhnədi.
Mənsə şəkil-şəkil oxuyuram səni və bilirəm –
şəkillərin səndən maraqlı deyil,
şəkillərin səndən maraqsız da deyil.
Sən hər yerdə işığı çəkirsən. Qaranlıqda da.
Mən bir az qorxuram və işıqdan yazıram həmişə.
Həmişə də mənə elə gəlir, bir kimsə tapılacaq
və mənə başa salacaq ki, qaranlıqdayam.
Çünki adamlar ən çox onlarda olmayan şeylərdən danışırlar...
Indi şəkillərin danışa bilsə, etiraz edərdi.
Mən bunu bilirəm.
Hərdən istəyirəm kimsə mənə etiraz eləsin.
Sənsə susursan.
Çünki bu bir az qorxuludu...
Yalnız qorxaqlar gözlərini yumub uçuruma atılırlar.
Bu mülahizəm, yəqin ki, xoşuna gəlmir.
Çünki burada əminlik var.
Əminlik yalnız Onun haqqıdı. Deməli, haqsızam. Razıyam...
Amma mən “sən qorxaq deyilsən” deyəcəkdim.
Sən həmişə uçuruma körpü axtarırsan.
Çünki körpü həm də əyilməkdi. Hər iki sahildə.
Və yalnız yanlara əyilmək körpünü yüksəkdə saxlayır.
Bu həm də yol getməkdən ötrüdü...
Yollar yeni şəkillər üçündü. Yeni adamlar, ağaclar, körpülər və keçidlər üçün.
Mən bunu bilirəm.
Amma şəklini köçürə bilmirəm vərəqə. Sənin də.
Bu mənim üçün bir az uzun və qəribə şeirdə
yenə sən yoxsan.
Yəni olduğun kimi deyilsən.
Yəni əslində mən sənin necə olduğunu bilmirəm.
Bilməyəcəm də.
Mənə təkcə sənin şəklin maraqlıdı.
Daha doğrusu, onun necə görünməyi.