Süleyman, yazda yarpaqların çarmıxa çəkdiyini görəndə anladım
yay onların yaşıl qanını içəcək
payız onları canını yandıracaq
qışda gövdə yas tutacaq qoynundan uçurduğu bala quşcuğazlara.
Onların səsini eşitmədim.
Amma mən arzumu kagıza yazıb goyə qaldırmışdım,
Ya göydən çəkib, yerə endirmişdim çərpələng kimi.
Dan yerinin şəfəqində qızarmışdı sapı. İpin əllərimdə cizdiyi izlərdə birgə
itmişdi bütün sirr.
İndi vacib deyil... Tanrı bilir...
İndi qaranquşlar başqa taxtapuşlara uçur,
evimin başı üzərindən.
Çığırıram: axmaqlar, hara gedirsiz, bütün həyətlərə gəlir bahar.
Cavabında nəsə oxuyurlar oz dillərində.
Süleyman, bəlkə, məni söyürlər
hər il soyuqdan qorxub ucan
vətən xainləri...
Bilirsən, mənim də üzuyüm vardı,
İki manata almışdım bir dükandan
Rəngi dəyişirdi - yaşıl, qara, çəhrayı, bənövşəyi.
Dünyanın ən böyuk sehri yazılmışdı üstündə - Love yəni sevgi.
Sən ingiliscə bilirsən?
Dörd hərfin birini atırlar gözgörəsi,
Kimsə kimisə atır, aydındır,
kimsə azalır ki, kimsə artsın, çoxalsın.
Amma nə varsa, bizim sevgimizdən gedir, Süleyman.
Bizim ömrümüzdən kəsirlər o bir hərfi...
Vacib deyil...
Süleyman, ağaclara de o ki, yaz gəlir
