Beş yaşında qız uşağını təsəvvür edin. O uşağı ki ancaq nağıllarla böyüyb, bağçadan zəhləsi gedir (burada ona nağıl oxumurlar, yatırtmaq üçün belə başını aldatmağa çalışmırlar, sıyıq yemədiyi üçün hədələyirlər və s. və i.a), təsəvvür edin ki, valideynlərin gəlmə vaxtına az qalır, o, sevinclə soyunub-geyinmə şkafına tərəf qaçır... Elə buradaca gerisini düşünməyin, qız uşağını qaçdığı anda saxlayın təxəyyülünüzdə.
Şkafa tərəf qaçarkən... o, müəllimənin məktəbdən qayıdan hündürboylu, sarışın oğlu ilə toqquşmalı olur. Oğlan maykasının üstündən köynəyini geyinməyə imkan tapmır, arxadan şığıyan qızcığaz ona zərblə çırpılır...
Həəə, qızcığaz məndim. Ağzım çox möhkəm dəymişdi. Ağrını azaltmaq üçün dilimi dodaqlarıma sıxdım. Nəsə qəribə, acı dad vardı...
Deməli, onlar belə dadırmışlar... Bunu elə həmin gün unutdum – atamın işdən dönərkən aldığı ətirli, əlvan zefirləri görən kimi...
Bunu çox sonralar xatırlayacaqdım. Təxminən 24-25 il sonra. Yəni indi...
Mənə elə gəlir ki, insan həyatında heç nə təsadüfən baş vermir, sadəcə, siqnalları anlamaq lazımdı, əlamətləri oxumaq lazımdı. Nə qədər ki bunu eləmirik – uduzacağıq...
Mən həmişə uduzdum – qələbə çalanda belə...
Ah, hələ uşaqlıqdan qalib gəlməyi necə sevərdim. Mənə elə gəlirdi ki, qələbə qazanmaq, həmişə birinci olmaq üçün yaranmışam. Ah, bu xudpəsənd sadəlövhlük...
***
Qonşuluqda əkiz qardaşlar yaşayırdı. Nədənsə, onlarla heç yola gedə bilmirdim. Bir dəfə onlarla davamız düşdü. Təkdim. Birinin furajkasını (indi bunu düşünüb gülümsəyirəm – o zaman bu oğlanlardan daha çox onların furajkalarına nifrət edirdim) yerə atıb tapdamağa başladım. İkisi birdən üstümə gəldilər. Qorxmadım. Yumruğumla oğlanlardan birinin burnunu qanatdım. O biri də qardaş da özünü itirdi...
O zaman bildim ki, güc birlikdə deyil, güclü olduğuna inanmaqdadır.
İndi daha çox şeyi bilirəm. Məsələn, bu qənaətə gəlmişəm ki, kişilər ən çox edə bilməyəcəkləri, bacarmayacaqları şeyləri istəyirlər... Qadınlar isə bacarmayacaqlarını düşündükləri şeyləri edirlər... Əks halda, dəli olarlar...
***
Son vaxtlar mütaliə vərdişlərimlə bağlı çox şeyi təhlil edirəm və fikirləşirəm – nə üçün bəzi ciddi ədəbiyyat nümunələrini oxuya bilmirəm. Niyə hər yerdə işıq axtarıram...
Yadıma kənd düşür... Məni orada çox sevərdilər – bəlkə, evimizdəkindən daha artıq. Hər halda, mən belə düşünürdüm. Bibim, yaşca məndən dəfələrlə böyük olan bibim uşaqları... rəhmətlik Həkət kişi soyuq günlərdə bizi pilləkənlərə yığıb sazını çıxarardı. Hərdən də mənim Göy dağ kimi yadımda saxladığım yerə gedərdik, böyüklər ot çalardılar, biz çiçək yığardıq. O vaxt ilandan da indiki qədər qorxmazdım...
Axşamlar kitab oxuyardım. Hansısa küncdən köhnə, vərəqləri didilmiş bir nağıl kitabı tapmışdım. Əvvəl bibim qızına oxutdurardım, sonra onun yalnız bizi yatırtmaq üçün nağıl oxuması azlıq elədi, özüm oxumağa başladım. Orada bir nağıl vardı, “Ax-vax” adında. Bax ilk dəfə bu nağılla tanışlıq qorxutmuşdu məni.
Niyə? Nə vardı orada, xatırlamıram. “İmkan düşən kimi o nağıla təkrar baxacam, bəlkə bu barədə yazı da yazdım” deyirəm, amma hər dəfə də bunu etmək istəmirəm. Özüm də bilmirəm niyə, qorxuram....
Комментариев нет:
Отправить комментарий