четверг, 16 февраля 2012 г.

Boş zalda nağıl














Qaranlıq, boş zalda kresloları sayırdı. Biri ya artıq idi, ya əskik. Hər nəydisə, yerində deyildi...
İşığın üzünə düşməsindən diksindi:

-    Söndür, - dedi.

-    Sənin üzünə baxmaq istəyirəm, gözlərinə. İşıqda...

İstədi soruşsun: “Niyə? Daha nəyi öyrənmək, oxumaq istəyirsən? Nəyinə lazımdır mənim ürəyimi oxumaq?”. Demədi, susdu...

-    ...
-    Nə fikirləşirsən?
-    Heç nə.
-    Nəsə olub?
-    Yoox..
-    Bu gün qəribəsən e nəsə.
-    Həmişə deyirdin də, qəribəyəm, hamıdan fərqlənirəm, qeyri-adiyəm.
-    Yox, nəsə dəyişib səndə.
-    Nə?
-    Bilmirəm.


Deyim ki, kresloları sayıram? İnanmayacaq, elə biləcək, onu ələ salıram. Deyim ki, nəsə yerində deyil, nəsə çatışmır? Niyə? Niyə hər dəfə mən təşəbbüskar olmalıyam?”.

-    Daha məni sevmirsən?
-    ... 
( “Nə axmaq sualdır. Görəsən, bu sualı mən ona versəm,  nə cavab verər?. Bu adam hisrlənməyi də bacarmır”)
-    Başqa...
-    Heç bir başqa səbəb yoxdur.
(“Hə, var. Özü də bir nəfər deyil. Hə, tanıdıqlarından da var aralarında. Istəyirsən adlarını da çəkim? ... İlk gündən belə olmusan sən. Heç vaxt inanmamısan, düzdür?” demək, yox, daha doğrusu, çığırmaq istərdi
-    Dəqiq?
-    Hə, dəqiq.
-    O zaman de ki, heç nə dəyişməyib.
-    Dəyişməyib.
(“Nə olar sən də de ki, ilk tanışlığımızdan bəri sənin ürəyində də heç nə dəyişməyib. Deyə bilərsən? Axı ikimiz də bilirik nə baş verir. Sən sadəcə, narahatsan. Səni unutduğumu düşünürsən və əmin olsan ki, məndə heç nə dəyişməyib...)
-    Sevirsən məni?
-    Çooox...
(“Sabah bu sualı mən vermək istəyəcəyəm. Sabah sənin “vacib işlərin” olacaq. Sabah... Cəhənnəm olsun sabah... ”)
-    Sənin üçün darıxmışdım.
-    İşığı söndür.
-    Niyə?
-    Nağılı qaranlıqda dinləyərlər...

Комментариев нет:

Отправить комментарий