İki fincandan biri

İki fincana çay süzdü. Bəlkə də, qəhvə. Dəqiq xatırlamıram. Belə xatirələr həmişə yayğın olur. Dumanlı. O vaxt hər şey bir az dumanlı idi. Beynim də. Havada nəsə vardı. Yox, yolda, ona aparan yolda, taksidə, maşının pəncərələrindən dəyisən mənzərələrdə, sürücüdə, ya elə açıq pəncərədən icəri dolub azacıq uzanmış saçlarımı oynadan havada.
"Mahnının səsini alın" qısqırmışdım, yadımdadı. Və dərhal da başqa bir gün (yox, bu dəfə gecədə) başqa bir taksini xatırlamısdım. Həmin sürücüyə də çığırmışdım. Ona aparan yollarda səbrim həmişə daralırdı. Həmişə deyəndə... Cəmi iki dəfə. Birinci taksidə yanımdaydı. Yolu unutmuşdum. Bircə qulağıma nələrsə pıçıldayan səsini eşidirdim. Yol istədiyi qədər uzana bilərdi. Mənzil ağlımın ucundan da keçmirdi. Bütün ömrümü beləcə yolda - heç yana çatmadan, hara, niyə getdiyimi düşünmədən keçirə bilərdim...
İki fincana çay süzdü. Ya da qəhvə düzəltdi. Yox, qəhvə, deyəsən, sonra olacaqdı. Və söhbət qəribə bir şəkildə intihara bağlanacaqdı. Ya da intihar qəhvəyə. Xatırlamıram (Vacib də deyil. Ağır mövzudur. Bu movzuda söhbətləri də xatırlamaq ağrılı ola bilər. Ağrı onsuz da var. Artırmayaq. Çayı düşünək. Çünki seçim etməliyik).
İki fincana çay süzdü. Mənə sarı dönüb gülümsədi. "Birində zəhər var" dedi, - ikisindən birini seçməliydim. Elə dedi ki, elə bil çayı mürəbbə, ya zefirlə içəcəyimi soruşur.
Deyəydim gərək. Deyəydim ki, həmişə xoşbəxt bir anımda ölmək istəmişəm. Üzumdə də təbəssüm.
Amma hər şeyi unutmuşdum. Arzumu da.
Bircə mənə gülümsəyərək zəhər təklif edən və o zəhəri son qurtumunadək icməyə hazır olan adam vardı. Xoşbəxtlik də budur. Qalan hər şeyi unutmaq...