Sən nə gözəl məlhəmsən...

Nə payızlar töküldü, nə qədər qışlar dondu,

Hansı yaylar boğmadı məni öz bürküsündə?

Ürəyim yaz yağışı... könlünə necə doldu?

Necə saxladı məni qolların hörgüsündə?

Sən olmayan günlərin cəhənnəmdi bir adı,

Yenə gec sayılmazdı son nəfəsimdə gəlsən...

Ömrüm boyu bilməzdim cənnət varmı, hardadı,

Nə yaxşı ki, gəlmisən, nə yaxşı, göstərmisən.

Gözü qanla örtülür butün damarlarımın,

Nə varsa, səndən bilir, nə yoxsa, səndən görür.

Gülürəm, gülüşümdən boylanır sənin adın,

Ağlayıram, gözümdən nə qədər sən süzülür.

İşığın hardan düşür qaranlıq ömrüm üstə?

Yox, yuxusuz keçmir ki, gecələrim - ağarır,

Sən nə gözəl məlhəmsən, çəkirəm könlüm üstə, 

Min ildi qövr eləyən yaralarım sağalır...

Tamaşa

"Yarım dəqiqədən də az vaxtın var". Siqnalı hiss edən kimi irəli atıldım. Düz birinci sıraya. Tərəf müqabilimi tapdım. İşin yarısı görülmüş sayılırdı. Sözlərdən istifadə eləmək olmazdı, həm də vaxt itkisiydi. Düsünməyə belə zaman yox idi. Mənə heç bir mətn verilməmişdi. Hər şey öz ixtiyarıma buraxılmışdı. Sərbəstdim...
Cəsarət üçün az qala birnəfəsə başıma çəkdiyim içkidən, ya həyəcandan səndələyirdim. Qaranlıqdaca yıxılmamaq üçün əlimi qırmızı üzlü oturacağın söykənəcəyinə uzatdım. O, yerindən tərpənmədən başını geri söykədi. Əllərim saçlarına dəydi. Əslində, kifayət idi. Saniyələr uçurdu. Tamaşada mənə ayrılacaq kiçik rolu məharətlə oynamışdım. Yerimə qayıda bilərdim. Bu zaman tərəf-müqabilim jest elədi - başını bir az da geri çəkdi. Saçları ovucumun içərisindəydi. Onları oxşamamaq yaxşı çıxmazdı. Əlbəttə, yarım dəqiqənin kuliminasiya nöqtəsi elə bu məqam idi. Mənim nəzərdə tutmadığım bu məqam. Barmaqlarımı açdım, sonuncu saniyədəcə ovucumu açıb onları yüngülcə sağa-sola apararaq sığalladım.
Vaxt bitdi.
Həyatım boyunca heç bir səhnəni bu dərəcədə fövqəladə oynamamışdım. Hiss olunmadan, yüngülcə hamıya təzim elədim. İçərimdə qəribə bir sevinc vardı. Həm də məyusdum.
Epizodik səhnələrin ən şahanəsini heç kəs görməmişdi...

Pozitiv ağrı

Həmişə tamaşaya çıxarılmayan ağrıları sevmişəm, "qışqırmayan"ları, səsi çıxmayanları. Sənin bütün ağrıların susurdu. Yalnız söz örtüyünun altında gizlətdiyin hər şeyi görürdüm, bütün capıq izləri, yanıq yerləri, zədələr, cızıqlar. Çox idi. Lap çox. Bəziləri tanış idi, bəzilərini tanımırdım. Amma hamısı doğma idi, hamısı səndən xəbərsiz nəvaziş istəyirdi, hamısı çağırırdı, bizi gör, bizimlə danış, bizi sev. Ağrıları heç kəs sevmir. Zədəli adamlar uzaqdan maraqlıdırlar. Yaxınlaşanda o zədənin heç vaxt unudulmayan, heç vaxt unudulmayacaq ağrısından sənə də pay düşür, sən də zədələnirsən, yaralanırsan.
("Yara" elə "yar" sözündəndir, "yara"da yar var, yarmaq var. Bunu əslində hamı bilir, amma istəmir, lənət şeytana)ə
Sənin ağrılarını sevirəm. Arada pıçıldaşırıq. Sənin haqqında yalnız xoş sözlər deyirlər. Onlar da səni sevir. Heç fərqində deyilsənmiş. Sevilmək istəyirlər, amma ara-sıra inamsızlıqları baş qaldırır. Özlüklərində düşünürlər ki, ağrı kimin nəyinə lazımdır axı? O, əsərdə maraqlıdır. Uzaqdan. Başqasında. İnandırmağa gücüm çatmır. İnciyirəm, sonra da anlamağa çalışıram. Onları sevmək lazımdı. Həmişə. Onlar bu sevgiyə inanmayanda da...
Sən mənim heç vaxt çığırmayacağım, səssiz-səmirsiz ağrımsan...

İlişib qaldığım mənzərə

Sənin unutduğun yerdəyəm. Hələ də  qara, azacıq qıvrım, qısa saçlarını geriyə itələyən o dalğın baxışlı qadının maşınının pəncərəsinə baxıram. Az qala and içə bilərəm ki, orada səni görürəm. Üzbəüz oturmusan. Nə edəcəyini, nə deyəcəyini bilmirsən. Mənsə elə hey baxıram, baxıram. Avtomobil adi sürəti ilə gedir və mənim baxışlarım da pəncərəyə yapışmıs kimi sizi izləyir.

Tam mənə görə bir mənzərədir. Kənardan baxmaq. Görmək. Anlamaq. Hiss eləmək. Bundan o tərəfə az maraqlıdır. Əlbəttə, xoşbəxtlik də bundan o tərəfdədir. Bəlkə də, deyil. Yoxlamaq imkanından istifadə eləmək istəmirəm. Niyə? Bu sual məni qorxudur. Çünki bütün mümkün cavablardan başqa sanki mənim bilmədiyim, bilməkdən ehtiyat elədiyim başqa bir həqiqət var. Bu həqiqət mənim içərimdədir. Beynimin ən gizli qatlarından birində. Onu tapa bilsəm, bütün düzən dəyişəcək. Məsələ mənim bu düzənin dəyişməsini istəyib-istəməməyimdə deyil, ondan qorxmağımdadır. Qorxaqlara nifrət edirəm! Qorxularımdan qorxuram. Yaxşı, boynuma alıram, sükanı itirmək istəmirəm. Çünki sonra nəyin baş verəcəyini bilmirəm...

Qoy maşın getsin. Baxışlarımı çəkmək istəmirəm. Dəqiq bilirəm, onun içərisində mənim üçün hava və su kimi lazım olan nəsə var. Olmasa, qalmazdım. Sadəcə, o nəsənin nə olduğunu bilmirəm...
Qadın başını qaldırıb, bircə dəfə üzümə baxsa, başa düşəcək. Amma onun başı bədbəxt taleyi barədə kədərli düşüncələrə qarışıb. Bir az da ağlı... o söz.

Sən özünü itirmisən, hərdən cəsarətini toplayıb sözə başlamaq istəyirsən, arada rabitəsiz cümlələrlə danışırsan da. Qadın tam başa düşmür, sadəcə, mexaniki şəkildə cavab verir, onu danışdıran qürürudur, hər vəchlə vəziyyətinin yaxşı olmadığını gizləmək istəyir.

Sən kədərini və yüngülvari məyusluğunu ozünlə götürub düşəcəksən, o da öz malikanəsinə qayıdacaq. Bax məhz bu aralıqda hansınızın yanında olacağıma qərar verə bilmirəm...

Avtomobili saxlamayın. Yolda qalmaq istəyirəm. Sizinlə...

09.2018
(Konspirativ məqsədlərlə bir detalı dəyişdim, ikisini isə çıxardım orijinaldan)

Xoş gündə yazılan yazı

Ağrı və kədərdən yoğrulduğunu düşündüyümüz ömrümüzün böyük bir qismini əslində hissiz yaşayırıq. Yəni xatırladığımız "ən"lərin içində yalnız sarsıntılar parlaq, rəngli, böyük görünür. Gözə girir deyək. Hə, indi düşünürəm ki, bir az da haqsızlıqdı - elə bil ağrının, qüssənin, kədərin, sarsıntının antonimi yoxdur. Heç bir pozitiv enerji daşıyan söz onlarla rəqabətə girə bilmir, elə  ill cəhddəcə uduzur. Məsələn, mən "faciəvi" sözünün daşıdığı energetikanı heç bir xoşbəxt sözcüklə əvəz edə bilmirəm. Tərəzinin gözləri arasında balans pozulur. Sevinc sanki həmişə və hər yerdə kədərə uduzur.

Stop!.. Birinci etiraz:

Bu mövzuda nə qədər obyektiv ola biləcəyimi düşünürəm və əks arqumentləri sözə köçürə bilmirəm. Uduzan, bəlkə də, sevinc deyil. Elə mənəm.

Stop! İkinci etiraz:
Dərhal başlangıca qayıtmaq istəyirəm. İnsan həyatında barmaqla sayılası günlər olur ki, onlarla bütün ağrıları, kədəri, xroniki yorğunluğu, ümidsizliyi ört-basdır eləmək olur. Ört-basdır çox yumşaq oldu. Məsələn, elə günlər olur ki, deyirsən: bunun üçün hər şeyi yaşamağa dəyərdi - ağrını da, kədəri də, ümidsizliyi də, yorğunluğu da.

16.07.2018

İki fincandan biri

İki fincana çay süzdü. Bəlkə də, qəhvə. Dəqiq xatırlamıram. Belə xatirələr həmişə yayğın olur. Dumanlı. O vaxt hər şey bir az dumanlı idi. Beynim də. Havada nəsə vardı. Yox, yolda, ona aparan yolda, taksidə, maşının pəncərələrindən dəyisən mənzərələrdə, sürücüdə, ya elə açıq pəncərədən icəri dolub azacıq uzanmış saçlarımı oynadan havada.
"Mahnının səsini alın" qısqırmışdım, yadımdadı. Və dərhal da başqa bir gün (yox, bu dəfə gecədə) başqa bir taksini xatırlamısdım. Həmin sürücüyə də çığırmışdım. Ona aparan yollarda səbrim həmişə daralırdı. Həmişə deyəndə... Cəmi iki dəfə. Birinci taksidə yanımdaydı. Yolu unutmuşdum. Bircə qulağıma nələrsə pıçıldayan səsini eşidirdim. Yol istədiyi qədər uzana bilərdi. Mənzil ağlımın ucundan da keçmirdi. Bütün ömrümü beləcə yolda - heç yana çatmadan, hara, niyə getdiyimi düşünmədən keçirə bilərdim...
İki fincana çay süzdü. Ya da qəhvə düzəltdi. Yox, qəhvə, deyəsən, sonra olacaqdı. Və söhbət qəribə bir şəkildə intihara bağlanacaqdı. Ya da intihar qəhvəyə. Xatırlamıram (Vacib də deyil. Ağır mövzudur. Bu movzuda söhbətləri də xatırlamaq ağrılı ola bilər. Ağrı onsuz da var. Artırmayaq. Çayı düşünək. Çünki seçim etməliyik).
İki fincana çay süzdü. Mənə sarı dönüb gülümsədi. "Birində zəhər var" dedi, - ikisindən birini seçməliydim. Elə dedi ki, elə bil çayı mürəbbə, ya zefirlə içəcəyimi soruşur.
Deyəydim gərək. Deyəydim ki, həmişə xoşbəxt bir anımda ölmək istəmişəm. Üzumdə də təbəssüm.
Amma hər şeyi unutmuşdum. Arzumu da.
Bircə mənə gülümsəyərək zəhər təklif edən və o zəhəri son qurtumunadək icməyə hazır olan adam vardı. Xoşbəxtlik də budur. Qalan hər şeyi unutmaq...

Sondan əvvəlki məktub

Adamlar var ki, itirməyi sevirlər. Yox, itirməyi yox, riskə getməyi deyək. Meydan oxumağı. Yüz faiz itirəcəklərini bilə-bilə başqalarına, taleyə və bəlkə də, özlərinə sübut eləməyi ki, başqa cür də ola bilər, başqa cür də mümkündür. 
Biz necə də oxşayırıq, hə?.. 

Ayrı vaxt olsa, bu qənaətə sevinərdim. İndi yox. Heç cür alınmır. Əksinə, təəssüflənirəm. Adam bu qədər cığal, tərs, bu qədər asi olmamalıydı. İtirməkdən bir az da olsa qorxmalıydı. Səhv eləməyi və səhvlərini bu qədər sevməməliydi...

Biz nə qədər fərqliyik - mən sirri sevmirəm. Çünki bilirəm, sirrin ömrü açılana qədərdir. Və ən pisi, mən onu mumkün qədər tez açmağa istəyirəm. O məni narahat edir. Kənar təsirlərlə narahat olmağı sevmirəm. Sirr açılanda isə adətən adamlar məyus olurlar. Bəlkə, ona görə ki, qarşıdakı hədəf qeybə çəkilir, məqsəd ömrünü bizə bağışlayır. Bəlkə də, məsələ başqadır. Məsələn, məlum olur ki, kəşf elədiyin çox adi, sıradan, xırda, bəlkə də, mənasız bir həqiqət imiş və sən bu həqiqətin arxasınca düşmədən də yaşaya bilərdin. Zamandan daha çox gözləntilərinə heyfin gəlir. Sən nəsə irreal, sehirli, mürəkkəb bir şey gözləyirdin. Əvəzində isə...

"Adətən belə olur" deyib özümü sığortalamaq istəyirəm. İtirəcək heç nə olmayanda sığortalanmaq xoşuma gəlir. Risk ehtimalı olmayanda. Süni risk vəziyyəti yaradırsan. Bu da bir cür beyin qumarıdır.

Anlamağa çalışma. Bəzən anlamaq heç nəyə yaramır.

Təəssüf ki, başqa cür mümkün olmur. Anlamaq bir az da sevməməkdir. Biz anlamadığımız adamları daha rahatlıqla sevirik. Onlarda özümüzü görmürük deyə...